De rol van de verzorgende en verpleegkundige in het advance care planning proces

Samenvatting

Samenvatting

De uitbraak van COVID-19 en haar impact op ouderen en andere kwetsbare mensen onderstreept het belang van advance care planning (ACP), ofwel proactieve zorgplanning. ACP is een dynamisch communicatieproces tussen zorgvragers, hun naasten en zorgverleners, waarin wensen en doelen voor toekomstige zorg worden besproken en vastgelegd. In de praktijk is ACP vaak nog niet optimaal. Hierdoor moeten belangrijke behandelbeslissingen soms acuut worden genomen, op kritische momenten. Verschillende factoren dragen bij aan de suboptimale toepassing van ACP. Eén daarvan is onduidelijkheid over rollen en verantwoordelijkheden van verschillende disciplines in het ACP-proces. Het idee dat het voeren van ACP-gesprekken primair behoort tot het takenpakket van de arts, is een misvatting. Vaardigheden die kunnen bijdragen aan een holistisch en persoonsgericht ACP-proces zijn onderbelicht in basiscurricula voor de opleidingen tot verzorgende en verpleegkundige en daardoor mogelijk nog ontoereikend en onbenut. Verzorgenden en verpleegkundigen kunnen bijvoorbeeld in gesprek gaan met zorgvragers over thema’s zoals zingeving, kwaliteit van leven en verlieservaringen als onderdeel van ACP. Ook kunnen zij wensen van zorgvragers onder de aandacht brengen bij andere zorgverleners, onder wie de arts. Erkenning van deze belangrijke rol, door de arts maar ook door verzorgenden en verpleegkundigen zelf, is nodig om van ACP een echt interprofessioneel proces te maken.

Abstract

The COVID-19 pandemic and its impact on older and frail people underlines the importance of advance care planning (ACP). ACP is a dynamic communication process involving patients, families and healthcare providers, which serves to discuss and document wishes and goals for future care. Currently, ACP practice is often suboptimal. This implies that important decisions about care and treatment may need to be made acutely in crises. Many factors contribute to suboptimal ACP practice. One such factor is ambiguity regarding roles and responsibilities of different disciplines in the ACP-process. The perception that having ACP conversations is primarily a physician’s task is a misconception. Specific skills that could contribute to a holistic and person-centered ACP-process are largely lacking in nursing curricula and therefore, may be insufficient and under-utilized. For instance, nursing staff could involve persons in conversations about meaning, quality of life, loss and grief as a part of ACP. Moreover, they may communicate a patient’s wishes to other healthcare providers including physicians. Acknowledgement of this potential role, by physicians as well as by nursing staff themselves, is needed for ACP to become a truly interprofessional process.